น้ำหมักจากน้ำนมสัตว์นี้ เกิดจากแบคทีเรียกลุ่มที่ดำรงชีพโดยไม่ต้องใช้ออกซิเจน อยู่ได้ในสภาพที่มีอุณหภูมิสูงและเจริญเติบโตได้ในสภาพที่มีธาตุอาหารต่ำ ซึ่งแบคทีเรียนี้จะทำหน้าที่ย่อยน้ำตาลแล้วเปลี่ยนเป็น “กรดแลกติก” โดยปกติแล้วจะพบมากในน้ำซาวข้าว และน้ำนม - กรดแลกติก นี้ จะช่วยส่งเสริมการระบายอากาศในดิน สามารถช่วยในการพรวนดินในระดับลึก ในดินที่ไม่มีออกซิเจน จึงทำให้ดินร่วนและโปร่งขึ้น และส่งเสริมการเจริญเติบโตของไม้ผลและพืชผักกินใบได้อย่างยอดเยี่ยม กรดแลกติกนี้ จะมีค่า pH ในระดับ 2 ซึ่งจะช่วยในการฆ่าเชื้อโรค ช่วยย่อยสลายและดูดซับแร่ธาตุให้ยึดเกาะกับเม็ดดิน จึงไม่มีการสูญเสียจากการชะล้างโดยน้ำ และเมื่อพืชดูดไปใช้ กรดแลกติกจะช่วยให้ต้นพืชมีความต้านทานโรคมากขึ้น และสามารถเพิ่มผลผลิตให้แก่เกษตรกรเป็น 2 เท่า

เกษตรกรที่เลี้ยงแพะเมื่อมีการนำแพะเข้ามาใหม่ ควรมีสถานที่สำหรับกักโรค และตรวจเลือดก่อน แพะควรตรวจเลือดเมื่ออายุ 6-9 เดือน ก่อนนำเข้าฝูง ส่วนพ่อพันธุ์และแม่พันธุ์ควรซื้อจากฟาร์มที่ปลอดโรคและตรวจเลือดซ้ำอีกครั้ง เพื่อป้องกันไม่ให้มีการแพร่เชื้อในฝูงที่ปลอดโรค ปัจจุบันยังไม่มีการป้องกันโรคโดยใช้วัคซีน การควบคุมการแพร่กระจายของโรคในประชากรแพะส่วนใหญ่จึง ขึ้นอยู่กับการ เฝ้าระวังไม่ให้นำแพะที่เป็นโรคเข้าฝูง โดยวิธีการตรวจเลือดทุกกรณี นอกจากนี้ฝูงแพะที่มีการติดโรคอยู่ ให้ตรวจเลือดเพื่อแยกแพะติดโรคออกจากฝูง จะเป็นการช่วยลดความเสี่ยงในการแพร่กระจายของโรค และควบคุมโรคไม่ให้เกิดความเสียหายแก่ฟาร์ม คุณราชันย์ ฟาร์โร เกษตรกรผู้ยึดอาชีพเลี้ยงแพะ ได้แนะวิธีการที่จะทำให้แพะปลอดภัยจากโรค โดยการสร้างโรงเรือนแบบยกสูง และบนโรงเรือนมีการแบ่งเป็นล็อกๆสำหรับ แยกแพะที่เริ่มมีอาการป่วย ซึ่งทำให้ง่ายต่อการดูแล และทำการรักษาโรคด้วย

จากการสืบค้นข้อมูลและจากการสอบถามผู้รู้จริงในเรื่องของชื่อสายพันธุ์ฝรั่งที่บ้านเรานำเข้ามาจากไต้หวันมาปลูกซึ่งได้รับความอนุเคราะห์ข้อเท็จจริงจาก ดร. กาญจนา สุทธิกุล ได้ไขความกระจางชัดเรื่องของชื่อสายพันธุ์ฝรั่งว่า

หอยเป๋าฮื้อ หรือหอยโข่งทะเล หรือชื่อภาษาอังกฤษว่า อะบาโลน (abalone) เป็นหอยโข่งทะเลฝาเดียวอาศัยตามก้อนหินแถบชายฝั่งทะเล จัดเป็นอาหารที่อุดมคุณค่าโปรตีน และตามความเชื่อตามประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นได้ใช้หอยชนิดนี้เขียนตัวอักษรถึงพระเจ้า นอกจากนี้หอยเป๋าฮื้อยังเป็นสัตว์กินพืช มีอายุยืน ทำให้มีราคาแพงมาก ในอดีตผู้ที่จะได้กินจึงจะมีแต่พวกจักรพรรดิ์และขุนนางผู้ใหญ่ แต่ในปัจจุบันหอยเป๋าฮื้อเป็นอาหารทั่วไปที่นิยมกินกันในโอกาสสำคัญเนื่องบางคนยังมีความเชื่อว่าเป็นอาหารสิริมงคล จึงทำให้มีการบริโภคอย่างแพร่หลายมากขึ้นซึ่งเป็นที่นิยมกันมากในประเทศแถบเอเชีย เช่น ญี่ปุ่น เกาหลี จีน ใต้หวัน กับหลายประเทศในแถบยุโรปและอเมริกา ส่วนที่นำมาบริโภคเป็นเนื้อส่วนเท้าของหอยเป๋าฮื้อในประเทศญี่ปุ่นหอยเป๋าฮื้อ มีราคาประมาณกิโลกรัมละ 2,000 - 2,400 บาท ในประเทศอเมริกาหอยเป๋าฮื้อ มีราคากิโลกรัมละ 1,000 - 1,650 บาท หอยเป๋าฮื้อที่ตลาดต่างประเทศต้องการมีขนาดประมาณ 7 - 12 เซนติเมตร มีน้ำหนักประมาณ 200 - 300 กรัม การบริโภคหอยเป๋าฮื้อในอเมริกามีมูลค่าประมาณ 750 ล้านบาทต่อปี ในขณะที่ประเทศในเอเซียการบริโภคสูงประมาณ 7,500 - 10,000 ล้านบาทต่อปี